Hoe kwam 's werelds kleinst vliegende vogel naar ontoegankelijk eiland? / vogelstand

Aangekomen op ontoegankelijk eiland - na de onvermijdelijke odyssee om er te komen - hoor je overal het geluid van de ontoegankelijke eilandrail. De kleinste loopvogels ter wereld, de rails scharrelen rond de vegetatie, feesten op wormen, bessen, zaden en ongewervelde dieren, waaronder een looploze soort motten. Tijdens een veldwerkreis in 2011 duurde het dagen voor Martin Stervander, toen een promovendus aan de Zweedse Universiteit van Lund, om er een te zien. Zelfs dan, "zie je iets klein en donker, rennend voor een seconde, en dat is het zo'n beetje," zegt hij.

Het vangen van een bleek echter eenvoudig. Meestal, bij het vangen van vogels, spannen wetenschappers een net hoog van de grond, maar voor deze loopvogels ging het net laag. Toen ze een opname van de vogeloproep speelden, duurde het maar een paar minuten voordat een mannetje en een vrouw rechtstreeks het net in renden.

Ontoegankelijke eilandrails leven alleen op ontoegankelijk eiland; het lijkt erop dat, voor zover er bewijs is, ze zelfs nooit het naburige Nightingale-eiland hebben bereikt. "Niemand kende de geschiedenis echt", zegt Stervander, nu een postdoctoraal onderzoeksmedewerker aan het University of Oregon's Institute of Ecology and Evolution. Met een steekproef van het genetisch materiaal van een spoor, probeerde hij eindelijk de meest mysterieuze vraag over deze vogels te beantwoorden: hoe kwamen ze eerst naar Inaccessible Island??

De eerste wetenschapper die de ontoegankelijke eilandrail Percy Lowe beschrijft, bezocht het eiland nooit zelf. Hij ontving een staal van een predikant die op Tristan da Cunha woonde, het belangrijkste eiland in dit gebied. Lowe kon het niet met een bestaande soort verbinden, dus in 1923 groepeerde hij het in zijn eigen geslacht, Atlantisia, na het legendarische eiland Atlantis. Hij geloofde dat de vogel vanuit Afrika of Zuid-Amerika naar het eiland was gekomen, maar had daar een theorie over Atlantisia rogersi was altijd flightless geweest. Naar zijn mening was het op het afgelegen eilandhuis aangekomen door over landbruggen te lopen die lang onder de oceanen waren ondergedompeld.

Bijna een eeuw later suggereert de wetenschap van platentektoniek (een verrassend recente ontwikkeling in ons begrip van het verre verleden van de planeet) dat dit niet het geval is. En in een nieuw artikel gepubliceerd in Moleculaire fylogenetica en evolutie, Stervander en zijn medewerkers beschrijven genetisch bewijsmateriaal voor een heel andere versie van het verleden van de spoorlijn.

Na het sequencen van het genoom van de rails gevangen in hun net, waren de wetenschappers in staat om de dichtstbijzijnde familielid van het ontoegankelijke eiland te vinden: de met stip gevleugelde crake, die leeft in Uruguay en Argentinië. Beide vogels zijn ook nauw verwant aan de zwarte spoorlijn, die te vinden is in Zuid- en Noord-Amerika.

Een van de belangrijkste implicaties van deze bevinding: de gemeenschappelijke voorouder van deze vogels kon vliegen. Dat betekent dat ontoegankelijke eilandrails niet over onmogelijke lange landbruggen liepen om hun huidige huis te bereiken. In plaats daarvan vlogen ze daar, en zoals veel vogels die zich beperken tot eilandparadijzen zonder roofdieren, verloren ze het vermogen om in de loop van de tijd te vliegen. (Vliegen kost veel energie en grote spieren, dus als er geen reden is om te vliegen, is het efficiënter om dat niet te doen.)

Het ruimt ook een deel van Lowe's verwarring over de taxonomie van deze vogels op. Maar omdat de zwarte rail als eerste werd beschreven, vereisen de ietwat mysterieuze regels van de discipline dat zijn familieleden de naam delen. In de krant stellen Stervander en zijn collega's dat de ontoegankelijke eilandrail de Laterallus rogersi.

"We zijn heel verdrietig omdat Atlantisia is een mooie naam met een mooie geschiedenis ", zegt Stervander. (Maar regels zijn regels.)

Op dit kleine eiland is er een bloeiende populatie van duizenden die we nu zullen noemen Laterallus rogersi, maar ze worden als kwetsbaar voor uitsterving beschouwd. Mocht een roofdierpopulatie van zoogdieren het eiland bereiken, dan zou het snel aan de haastige vogels kunnen werken. Rails hebben zich als groep over de hele wereld verspreid, naar verre eilanden en hebben succesvolle huizen gemaakt, alleen om ze te laten vernietigen door een menselijke invasie. Volgens een schatting stierven er tussen de 440 en 1.580 soorten loopvliegroutes nadat de mens eilanden begon te koloniseren in de Stille Zuidzee.

Mensen die op Tristan da Cunha wonen, zijn voorzichtig om te voorkomen dat potentiële roofdieren op ontoegankelijk eiland worden geïntroduceerd en het risico is relatief laag, gezien hoe moeilijk het is om daar te komen. (Een van de medewerkers van Stervander moest ooit vijf weken op een boot wachten om zijn onderzoekslocatie te bereiken.) Voor nu zijn de rails veilig op een plek waar weinig mensen graag willen gaan, zelfs als ze al lang niet meer kunnen vliegen ergens anders.