7 uur in de lucht met enkele recordbrekende Zwitserse ballonvaarders / ballonnen

Toen we de wolken betraden begon ik de beslissingen die me leidden te benevelen in een rieten mand 8.000 voet boven de zeespiegel met niets tussen mij en de alpine chop, maar een beetje triplex, stro en lucht..

Wij vieren in de ballonmand hadden predawn gelanceerd vanaf een klein vliegveld in de Zwitserse stad Villeneuve, aan de rand van Lac Leman, tegenover Genève. We waren opgestegen boven het meer en door een zadel tussen de lage bergen die het water omzoomden, dan over de Pays d'Enhaut en door de Simmen-vallei. * Soms zweefde onze ballon zo dicht bij de hellingen dat ik kon ruiken hun vochtige, leemachtige geur. Toen stonden we op over de Alpen en daalden we noordoostwaarts naar Thun. Onze snelheidsmeter klokte ons op 30 mph, maar omdat we met dezelfde snelheid als de wind reisden, voelde ik onze snelheid helemaal niet. De stilte was griezelig en verbluffend, alleen onderbroken door het periodieke gebrul en gesis van de propaanbrander.

Ik was alleen ontspannen omdat ik wist dat ik met de beste vloog. Twee van mijn metgezellen, Laurent Sciboz en Yannick Serex, waren leden van het Zwitserse team dat het wereldrecord behaalt voor de langste, continue waterstofballonvlucht. Ze hebben de reputatie vernietigd bij het winnen van de America's Challenge Gas Balloon Race 2017. Sciboz was de helft van de twee man bemanning in de ballon. Zijn team, de Fribourg-Freiburg-uitdaging, startte vanuit Albuquerque, New Mexico en landde buiten Labrador City, Newfoundland, 59 uur, 19 minuten en 2.280 mijl later. Als onderdeel van de grondploeg van het team volgde Serex het pad van de ballon in een busje en hielden ze omhoog door het uiteinde van een orkaan die de ballon met 88 km / u over Amerika sleepte.

Twee mensen in de lucht houden in een mand ter grootte van een halve badkuip gedurende zeven dagen vereist natuurkunde en psychologie, vertelde Serex me toen we over Lake Gruyere dreven. "Maar dan," zei Yannick met een grijns. "Ik ben geen psycholoog!"

Ik ontmoette Serex bij zijn huis in een klein Zwitsers bergdorp genesteld in het Jura-gebergte, ongeveer anderhalf uur met de trein van Genève. Door handel, hij werkt als een elektricien, verwarming specialist, fumigator en loodgieter. Maar toen hij me zijn visitekaartje overhandigde, las ik Yannick Serex, Aérotisier-French voor 'ballonvaarder'. Hij had me uitgenodigd voor wat ik vermoedde dat het een korte, toeristische ballonvaart zou zijn. We hadden de twee andere piloten verzameld, Laurent (die werkt als een programmeur) en een oud-student van Yannick, Louisa Felis. Op zijn 28e is Felis een gelicentieerde en zeer competitieve ballonvlieger in een door mannen gedomineerde sport. Van ons allemaal in de mand is zij de enige die haar eigen ballon bezit. Wanneer ze niet in de lucht is, werkt ze als vrachtwagenchauffeur, paardentrainer en begrafenisondernemer.

Terwijl we afdrijven over de rode rode daken van het oudste klooster van Zwitserland, hebben Sciboz en Serex me verteld: The America's Challenge is een endurance race. Er zijn weinig regels en geen finishlijn. Overwinning gaat niet over wie als eerste naar een locatie komt of zelfs wie het langst in de lucht blijft. Het gaat erom wie de grootste afstand aflegt. De kunst is altijd om snelle wind te vinden zonder slecht weer. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In een ballon heb je geen controle over de richting, alleen je hoogte. In een gasballon vereist de aanpassing van de hoogte warmte of het vrijkomen van hete lucht. In een waterstofballon, zoals de Freiburg-Freiburg-uitdaging, is de envelop bij aanvang gevuld met een vaste hoeveelheid gas en verzwaard door zand. Om de hoogte of de druk van de ballon te regelen, laat u gas vrij of, vaker, stort zand. Zonder branders is reizen met waterstofballon stil.

In alle films van Sciboz's reis zweeft de schaduw van de ballon over het landschap naar het geluid van zijn ademhaling. Het is het enige geluid. Gedurende zeven dagen sliepen Sciboz en zijn co-piloot in bed op een bed gecreëerd door een valdeur in de zijkant van de ballon te laten zakken, waardoor de slaper zijn voeten en benen zou ophangen. Een gevoerde emmer voor een toilet. Een enkele stoel. Door kokende zon, dan regen, dan sneeuw. Dit, in een ecosysteem dat zo uitgebalanceerd is dat de verdamping van het zweet van de bemanning de mand voldoende verlichtte om op te stijgen. Het is geen sport voor agressief of ongeduldig, maar het beloont eerder een bepaald soort gevoeligheid voor de roep en reactie van de wereld en een genot om zonder controle over je bestemming te reizen. Je drijft en landt waar de wind en de ballon beslissen.

De bemanning van de Fribourg-Freiburg-uitdaging landde in het besneeuwde struikgewas van een kaal stuk Newfoundland, zo afgelegen dat ze per helikopter moesten worden opgehaald. Toen de dichtstbijzijnde politiechef op de hoogte werd gebracht van hun aanwezigheid, vond hij het een grap. Het tweede team, uit Polen, kloeg 69 uur en 4 minuten, maar kwam niet verder dan de afstand van het Zwitserse team op 89 mijl. In hun laatste uren gooide de Poolse bemanning veel van hun uitrusting, hun zitbank en hun persoonlijke uitrusting over de zijkant van de mand om te proberen hun ballon voldoende te verlichten om de St. Lawrence River over te steken.

"Het vliegen van de ballon is als het leven, de bestemming is altijd onbekend", vertelde Sciboz me, terwijl Serex me aan een zuurstoffles haakte, zodat ik kon ademen terwijl we boven 7000 voet omhoog gingen. Eenmaal verwijderd van de aarde en eroverheen glijden voelt onze wereld vredig aan. Beheerbaar, zelfs.

We waren uit de vallei opgestaan en lieten de miniatuurkoeien en bomen en lappendekenweiden achter en bereikten het niveau van de besneeuwde bergtoppen. Ik was gebundeld in een rood snowsuit. De temperatuur daalde tot 14 ℉. De Alpen spreiden zich voor ons uit als grillige, witte golven. Plotseling was de zee van bergen omgeven door wolken. De grijze muur zo dik, ik geloofde dat ik kon reiken en handvol katoenachtige materie kon pakken. Mijn zuurstofmonitor piepte, mijn voeten waren koud geworden, maar de gigantische vlam die de ballon met tussenpozen verwarmde, verwarmde mijn gezicht en nek. De scherpe geur van propaan bleef achter na elke brand. We bleven stijgen boven het verblindende wolkenlandschap van zon en azuurblauwe lucht en schitterende bergtoppen tot 14.763 voet.

We landden in een veld buiten een klein dorpje genaamd Kaufdorf, met een reis van 42,2 mijl over land. Er is geen startbaan, geen vliegveld, geen windsok of wegwijzers. Onze mand stuiterde eenmaal op de grond en kantelde vervolgens ongeveer 15 graden uit het midden. Bij hevige wind is het probleem soms zo hard dat de bemanning wordt gegooid. De ballon liep leeg en zakte in het gras en we werden weer aardbewoners.

Het was uren geleden dat ik at of dronk of de juiste rust had, maar ik wilde niets. Door boven de wereld te zweven, had ik er meer intimiteit mee gevonden. Serex zei dat het gevoel hetzelfde is, of je nu racet of een zware tocht over de Alpen uitvoert: "In de lucht ontkoppel je. Maar als ik 's nachts vlieg en naar de lichten kijk, vraag ik me af wie er slaapt? Wie wordt wakker? Je kijkt naar beneden en je ziet de verhalen - de verhalen van de levens van anderen. Je kunt erin afdalen. Het is niet ver ... daarom houdt u rijkdom. "

Dit vreemde gevoel van lichtheid en verwondering bleef bij mij lang nadat we de ballon hadden gedemonteerd. Als je verlangt naar een verschuiving in perspectief, in plaats van je te concentreren op snelheid en bestemming, raad ik de oplossing van de ballonvaarder aan: reizen waar de wind beslist.

*Correctie: Het verhaal sprak oorspronkelijk over de Intyamon-vallei toen het de Simmen-vallei wilde specificeren.