De verduistering is geen apocalyptische Omen, en geen van beide waren deze plaatsen / Apocalypse

Maandag zal een deel van de Verenigde Staten getuige zijn van een spectaculair hemelverschijnsel: de hemel zal zwart worden als de zon achter de schaduw van de maan scheert. Voor velen is de zeldzame kans op een glimp van zo'n ontzagwekkende gebeurtenis een feestelijke gelegenheid. Maar door de geschiedenis heen is plotselinge duisternis ook geïnterpreteerd als een signaal dat het einde aan ons ligt.

Menselijke wezens hebben al lang snel zowel zonsverduisteringen als maansverduisteringen gelezen, evenals andere hemelse wonderen, als kosmische aanwijzingen die onze laatste dagen kunnen voorspellen. Maar zoeken naar inklings van de Apocalyps is niet beperkt tot het scannen van het luchtruim. Het kan ook een meer nuchtere activiteit zijn.

Over de aardse wereld hebben mensen lang gezocht naar tekenen van armageddon of deze verkeerd geïnterpreteerd. Ze hebben eeuwenoude Maya-artefacten afgewreven, religieuze schilderijen doorzocht en de helse rode wateren van een meer in Texas ingenomen toen de profetieën over de dag des oordeels tot leven kwamen. Hier zijn vier plaatsen op aarde die, net als de zonsverduistering, geen tekenen blijken te zijn van de naderende dood van de mensheid.

The Mayan 2012 Prophecy Carvings

Villahermosa, Mexico

"Mayan Doomsday" mayhem vulde veel van 2012, grotendeels dankzij een kalender uitgehouwen op een stelae (monument) gevonden in de ruïnes van de stad Tortuguero. De persoon die het heeft gesneden, illustreerde duizenden jaren kalenderdagen voordat hij abrupt stopte op 21 december 2012.

Om nog meer brandstof toe te voegen aan de samenzweerderige vlammen, ging de kalender vergezeld van een voorspelling dat de datum het einde van de 13e was b'ahktun, of fietsen, en waarna er niets meer zou zijn. Natuurlijk namen sommige mensen deze oude, cryptische boodschap over van een lang geleden door carver gespeld doom. Echter, gezien de manier waarop Maya's de tijd volgden (en het feit dat we allemaal nog steeds hier zijn), is het waarschijnlijker dat het einde van de cyclus meer leek op het einde van een tijdperk, niet het eigenlijke einde van de wereld..

De Dresden Codex

Dresden, Duitsland

De stèlesgravures waren niet het enige Maya-relikwie om liefhebbers van apocalyps in waanzin te brengen. De Dresden Codex wordt beschouwd als het oudste nog bestaande boek uit Amerika. Dit precolumbiaanse artefact, genoemd naar zijn laatste rustplaats, werd hoogstwaarschijnlijk in 1519 uit Chichen Itza gehaald. Geleerden hebben de 78 pagina's met Maya hiërogliefen afgezocht op zoek naar aanwijzingen die kunnen wijzen op de ondergang van de mensheid. In werkelijkheid is de codex echter vooral een almanak en een kalender voor rituele vieringen. Het bevat een gedetailleerd astronomie-logboek, compleet met kaarten van de maan en Venus en nauwkeurige berekeningen van maansverduisteringen.

Basiliek van Saint Paul Outside the Walls

Rome, Italië

Een van de vier belangrijkste basilieken van het katholicisme, deze massieve kathedraal, die werd gebouwd in de 4e eeuw, is nipt ontsnapt uit zijn eigen dag des oordeels. Het is getroffen door blikseminslag, overvallen door piraten, en was ooit bijna tot as herleid. Volgens de plaatselijke legende kan deze stoere overlevende de hints houden aan zijn-en de laatste dagen van de wereld.

Een rij pauselijke friezen geneest de muur boven de kolommen van de grote zaal, met enkele plekken nog open voor portretten van toekomstige pausen. Vermoedelijk zal de paus die de laatste fries zal vullen de laatste zijn die ooit zal regeren, omdat men gelooft dat degene die in die gok wordt afgebeeld degene is die aan de macht is wanneer de Tweede Komst begint. Vanaf nu zijn er nog maar zes lege plekken over.

O.C. Fisher Reservoir

San Angelo, Texas

In 2011 draaide dit kunstmatige meer in Texas een verontrustende schaduw van diep, duister rood. Een droogte van bijna bijbelse proporties gaf het water zijn bloederige kleurschakeringen en zorgde ervoor dat de ooit gezonde voorraad vis stikte en rotte. Uiteraard beschouwden mensen de viezigheid als een duidelijk teken dat het einde nabij was.

In werkelijkheid waren het bacteriën die deze scène uit een nachtmerrie tot leven brachten. Chromatiacea bacteriën, die gedijen in zuurstofarm water, komen vaak voor in stagnerende zwembaden. Hun aanwezigheid, in combinatie met de enorme droogte, verzon de perfecte omstandigheden om het meer zijn macabere make-over te geven. Gelukkig is het gebied inmiddels grotendeels hersteld en de aquatische bewoners van het reservoir waren de enigen die de dood te verduren hadden, voorspeld door zijn helse water.