Deze sterfgevallen maakten deel uit van een epidemie van alcoholvergiftiging die het land overspoelde nadat de Verenigde Staten de productie en verkoop van alcohol illegaal hadden gemaakt in 1919. Een illegale alcoholindustrie nam een hoge vlucht, en ondanks de toegenomen grensbeveiliging stroomde alcohol vanuit Mexico en Canada naar binnen. Maar sommige bootleggers, die graag op de zwarte marktprijzen willen cashen, wilden alcohol verkopen die dichter bij huis werd gemaakt. De overheid zou het brouwen van bier kunnen verbieden, maar niet de productie van industriële alcohol, die werd gebruikt om alles van parfum tot verf te maken. Dus toen bootleggers industriële alcohol herverdroegen om het drinkbaar te maken, reageerde de federale overheid door van fabrikanten te eisen dat ze steeds meer gif toevoegden.
Doyle was een vroeg slachtoffer van de resulterende confrontatie tussen federale chemici, die probeerden de industriële alcohol dodelijk te maken voor het land, en chemici van speakeasies en bootleggers, die probeerden het gif te verwijderen. De Times Het artikel beschrijft de dood van Doyle en merkte op dat een niet bij naam genoemde maar "prominente" plaatselijke club een drogist had gebruikt om te controleren of de drank van de klanten veilig was om te drinken. Het probleem, meldde de anonieme schrijver, was dat een groot deel van de alcoholische dranken die in spreekkamers stroomden niet in het buitenland was gebrouwen, maar in feite "gedenatureerde" industriële alcohol was.
Fabrikanten hadden al tientallen jaren gif toegevoegd aan industriële alcohol in Amerika. In 1906 nam het Congres een wet aan waarin werd besloten dat industriële alcohol vrijgesteld was van belastingen, op voorwaarde dat voldoende giftige additieven het ondrinkbaar maakten. De overheid configureerde ook tientallen officiële formules voor het denatureren van alcohol om het giftig te maken. Maar tijdens het verbod ontdekten goedbetaalde scheikundigen die voor bootleggers werkten al snel dat kokende industriële alcohol in distilleertoestellen het grootste deel van het gif verdampte. Ze ontdekten echter ook dat het vaak onmogelijk was om alles te verwijderen.
De resultaten waren dodelijk. Bootleggers verkochten de behandelde alcohol en kranten hielden een aantal Amerikanen bij die ervan verdacht werden te sterven aan giftige drank. Vaak waren slachtoffers arbeiders of armen die zich geen gesmokkeld bier of whisky konden veroorloven. Maar anti-verbodsactivisten waren zeker van één ding: de Nationale Verbodswet, die was geratificeerd om de negatieve invloed van alcohol op de samenleving te stoppen, was de oorzaak.
Chemici met criminele leugens vonden tijdens Prohibition een baan. Deborah Blum, auteur van The Poisoner's Handbook: Murder and the Birth of Forensic Medicine in Jazz Age New York, schrijft dat de gemakkelijkste alcohol om te zetten Formule 39b was - het was mild, bedoeld voor parfums en cosmetica, en werd bijna perfect in volledig drinkbare drank "gerenatureerd". Toen de federale overheid formule na formule introduceerde, slaagden chemici erin het gevaar te verdrijven. Volgens Blum had de federale regering tegen 1926 drie formules volledig afgeprijsd, omdat de scheikundigen van de bootleggers er zo goed in waren geslaagd om ze weg te distilleren. Een voormalig beheerder herinnerde zich dat hij illegale distilleerderijen had overvallen en geavanceerde scheikundedecoraties op locatie had gevonden.
Tegen Kerstmis 1926 was het onmogelijk om de crisis te negeren. Alleen al in New York stierven tientallen mensen tijdens feestdagenvakanties aan alcohol. Op de cusp van die schokkende dodentol, kondigde de federale overheid een vereiste aan om tweemaal zoveel methanol toe te voegen, wat dodelijk en onmogelijk was om uit te filteren. Maar ambtenaren bestelden ook de toevoeging van benzine en geoxideerde kerosine, om de vieze geur van alcohol te verhogen. Dit zou bekend worden als "Formule 5", en het gerucht ging dat drie drankjes die de mix bevatten, zouden leiden tot blindheid of de dood. Ondanks het toegenomen gevaar geloofden voorstanders dat het schadelijke aroma mensen zou waarschuwen. De grootste cheerleader van vergiftigde drank was Wayne B. Wheeler, de algemene raad van de Anti-Saloon League, die vaak beweerde dat mensen die door alcohol waren vergiftigd zelfmoord pleegden.
Die houding was wijdverspreid. Voor veel 'droge' activisten was het idee dat mensen ondanks het gevaar nog steeds zouden drinken, verbijsterend. Maar anderen hekelden het beleid. Senator Edward Edwards uit New Jersey beschuldigde zowel Wheeler als de federale regering van 'gelegaliseerde moord'.
In april 1927, Populaire wetenschap magazine probeerde de furore te verklaren. "Oom Sam staat terecht voor de bar van de publieke opinie," merkte schrijver Dr. Frederic Damrau op, "beschuldigde niet minder van een misdaad dan opzettelijke en met voorbedachten rade moord." Damrau woog de meningen van beide kanten, alvorens te stellen dat "de alcohol is giftig gemaakt, niet met het idee om drinkers te doden, maar omdat de enige bekende niet-verwijderbare denaturant giftig is. "Federale chemici werkten ondertussen aan het ontwikkelen van een schadelijke maar niet-dodelijke substantie die niet kon worden verwijderd.
In 1930 kondigden ze aan dat ze er een hadden gevonden: alcotate, een bijproduct van aardolie. Met zijn zwavelachtige geur van knoflook en rotte eieren zou het de drinkers gewelddadig ziek maken zonder ze te vergiftigen. Maar tegen die tijd waren de bootleggers verschoven naar het brouwen van hun eigen hooch van gist, water en suiker. Volgens Blum kunnen naar schatting 10.000 mensen zijn overleden tijdens het verbod op federale denatureringsvereisten: een gruwelijk dodental voor een programma bedoeld om mensen te helpen.
Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.