Deze in Engeland geboren, in Australië wonende stijlgoeroe heeft veel hoeden gedragen. Australische tv-kijkers kennen hem als een rechter Het blok, terwijl magazine-liefhebbers een carrière hebben gevolgd waarin de lancering van heerlijk, hoofdredacteur van schone en, op dit moment, hoofdredacteur van Vogue Living. Living in Sydney met zijn partner en twee Weimaraner-honden, Whitaker praat met Rachelle Unreich over design, droombestemmingen en het beste advies dat hij ooit heeft gekregen.
RU: Zijn mensen ooit bang om je naar hun huis te brengen, zoals sommigen misschien terughoudend zijn om voor een kok te koken??
NW: Ik ben vervuld van afschuw als ik denk dat mensen zich zo kunnen voelen. Ik oordeel helemaal niets over mijn eigen privéleven, en ik zou beslist niemand huis beoordelen. Je zou een goede tijd hebben [mij te oordelen] als je naar mijn huis zou komen; het feit dat ik twee niet-gerenoveerde badkamers heb en dat ik al bijna een decennium in huis ben, vertelt je iets. Als je de hele dag naar mooie huizen kijkt om te werken, dan is het laatste wat je wilt doen om het zelf te doen. Het is net als koks die thuis komen en alles wat ze willen is een stuk toast met wat gebakken bonen erop.
RU: Wat zou jouw droomhuis zijn?
NW: De plaats waar ik net ben teruggekomen van Bali - de Como Shambhala in Ubud - staat behoorlijk hoog op de lijst. Zo is The Jim Thompson House in Bangkok. Ik ben een groot liefhebber van Aziatische huizen die open staan voor de elementen, met houten vloeren, plantation shutters. Die Aziatische levensstijl zou mijn droom zijn.
RU: Wat is het beste ontwerpadvies dat je zou kunnen geven voor de lezers van D'Marge?
NW: Je huis moet een weerspiegeling zijn van het leven dat erin wordt geleefd. Ik heb geen tijd voor het doorgeven van trends van rages. Als blauw de kleur van het moment is en je toevallig niet leuk vindt, ga er dan niet in de buurt. Je huis moet een weerspiegeling zijn van jou en het leven dat daar is geleefd, een amalgaam van allerhande persoonlijke effecten, herinneringen aan reizen en diverse dingen die het verhaal van je leven vertellen.
RU: Wat onthult je huis over jou??
NW: mijn leven en het leven van mijn partner - alles is gekozen om een specifieke reden. Veel dingen werden samen opgehaald op onze reizen over de hele wereld. Ik zie nu alleen boeken, boeken en boeken - we hebben planken van vloer tot plafond in onze open woon-eetkamer, maar de boeken hebben dat gebied een beetje overgenomen. Ik heb mijn hele leven boeken verslonden; Ik haal verschillende romans per maand door. Ik ben een grote fan van Christos Tsiolkas, en ook een grote van de Nigeriaanse Amerikaanse schrijver, Chimamanda Ngozi Adichie. Ik hou ook van veel Indiase schrijvers - V.S. Naipaul, Anita Desai, Rohinton Mistry.
RU: Hier is een ontwerpvraag: wat stel je voor dat iemand doet als zijn partner een heel andere smaak heeft dan hij leuk vindt?
NW: Er moet altijd een element van compromis zijn. Zoek stukken die voor u beiden werken. Ik geloof niet dat een persoon zijn smaak moet opofferen of ondergeschikt moet zijn - je moet een middenweg vinden. Als je het geluk hebt om een enorm huis te hebben, waar je de kamers kunt opruimen, geweldig. Maar niet veel mensen zijn in voldoende grote huizen om daarmee om te gaan.
RU: Is er iets dat je thuis verzamelt??
NW: Art. In mijn woonkamer is elke denkbare muurruimte bedekt met iets. We zijn vrij toegewijde verzamelaars. Ik bedoel niet dat we grote hoeveelheden geld uitgeven in galerijen, maar we pakken hetgene op waar we van houden waar we het kunnen vinden. Als ik iets uit het buitenland haal, pak ik altijd iets op om aan de muur te hangen. Ik ben vooral dol op de vier Robert Dobles die we op dit moment aan de muur hebben. Ik ben dol op een Vietnamese abstracte aquarel van een boeddhistische monnik uit Vietnam en een eigentijdse foto van straatbende in China door Paul Westlake. En er is een schilderij van Sydney kunstenaars Gillie en Marc, van mezelf, mijn partner en onze Weimaraner honden. Het klinkt afgezaagd, maar het is prachtig.
RU: Je bent een man van goede smaak; heb je lelijke dingen in de hond?
NW: Onze honden hebben niet veel dingen. Ze spelen alleen graag met tennisballen; hondenspeeltjes zijn altijd genegeerd. Ze hebben een mooie, oude leren bank die ze hebben overgenomen. Ze zouden er niet op moeten slapen, maar dat doen ze.
RU: heb je nergens een slechte smaak? Muziek?
NW: Mijn muzieksmaak is van alles: van deuntunen tot volksmuziek, van klassiek tot Gregoriaanse gezangen tot Eurovisiesong-winnaars. Ik ben niet op afstand kostbaar over dat spul. Met het schilderen van ons met de honden, sommige mensen houden ervan en sommige mensen haten het en denken dat het de hoogte is van slechte smaak. Maar dat maakt ons niet uit.
RU: Je carrièrepad is ongelooflijk geweest. Onder de vele hoogtepunten lanceerde u het Foodmagazine heerlijk, je hebt bewerkt schone Jarenlang ben je een rechter Het blok en je staat op het punt om naar voren te komen Vogue Living als hoofdredacteur. Zijn er misstappen geweest??
NW: Mijn carrière kan op papier verschijnen om zelfverzekerd en verzekerd te lijken, maar het is vrij lukraak. Ik ging door een periode van ongelooflijke onzekerheid toen ik Engeland verliet in '99 om naar Australië te verhuizen, omdat ik een beetje een sprong maakte - het was alsof ik van een klif sprong, maar ik moest het doen, ook al was ik niet 't zeker hoe het zou spelen. Er zijn ook momenten geweest waar ik me niet amuseer. Ik heb geen speciale formule om ermee om te gaan. Ik probeer door te gaan en dingen beter te maken, en als ik denk dat het tijd is voor een nieuwe kans, ga ik er op zoek naar. Australië is heel erg goed voor mij geweest. Op dit moment voel ik me alsof ik op een goede plek ben.
RU: Je lijkt erg afgemeten. Wat maakt je razend?
NW: Ik word helemaal woedend over een heleboel kleine, dwaze dingen. Mensen die me bellen en me een e-mail sturen en zeggen: 'Mag ik je hersenen uitkiezen?' Ze willen mijn advies en kunnen ongelooflijk veeleisend zijn. En dan zijn ze onbeleefd als ze niet het antwoord krijgen dat ze willen. Ik krijg ook veel PR-mensen die me contacteren met gekke verhaalideeën, waardoor ik denk dat ze nog nooit naar iets hebben gekeken dat ik ooit heb bewerkt. Ik heb mensen die me bellen om alles op te zetten, van ijs tot wandelstokken tot stoeltjesliften, en ik zeg: 'Je weet dat ik bij een tijdschrift voor interieurontwerp werk, toch?' Maar serieus, er zijn niet veel dingen die me gek maken. Ik ben een redelijk redelijk persoon.
RU: Wat is de meest memorabele tijd dat je werd herkend?
NW: Het is altijd leuk om erkend te worden. Eens was ik op Crown Street in Surry Hills, terwijl ik langsliep en deze mannen liepen achter me aan. Toen ik bij de verkeerslichten kwam, riepen ze: 'Neale! Neale! Neale!' Ik draaide me met een grote grijns om en ze zeiden: 'Neil Perry - jij bent die vent Chef kok!'Maar je kunt vijfentwintig jaar in tijdschriften doorbrengen en je bent nog steeds bekend als de man uit Het blok. Ik vind het wel leuk.
RU: Toen je opgroeide, wat was het toppunt van stijl voor jou?
NW: Ik ben opgegroeid in Engeland in de late jaren zestig, zeventig en het was een beetje een stijlwoestijn. Ik streefde naar de huizen van vrienden, wat vreselijk oneerlijk was, want er was niets mis met het mijne. Maar op een gegeven moment hadden we onze zitkamer behang in een bamboe-print, waarvan ik dacht dat het verschrikkelijk chic en stijlvol was - dingen begonnen vanaf dat punt op te kijken.
RU: Waar heb je je eerste grote salaris uitgeeft??
NW: Mijn eigen appartement in Engeland. Dat is wat mensen in Engeland doen. Zodra je een salaris in je zak krijgt, krijg je een hypotheek. Het is als een overgangsrite. Ik was pas in de twintig.
RU: Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen??
NW: Ik had jaren geleden een dominante, excentrieke baas toen ik aan de Britse werkte Harpers & Queen, die me vertelde dat ik meer moest glimlachen. Ze zei dat ik veel te serieus was, maar dat als ik glimlachte, ik alles kon krijgen wat ik wilde. Het werkte een beetje. Het is iets dat ik mijn hele leven heb onthouden omdat mijn natuurlijke uiterlijk behoorlijk serieus en verbijsterend is. Ik oefen mijn glimlach om mensen eraan te herinneren dat ik een gevoel voor humor heb.
RU: Wat maakt je hardop aan het lachen?
NW: Britse sitcoms die teruggaan tot de jaren '70, hoe gekker hoe beter. Robin's Nest, Are You Being Served ?, George & Mildred, The Good Life. Ik bekijk ze nog steeds op de Britse tv. Gelukkig is mijn partner ook dol op hen.
RU: Wat is het beste advies dat je over liefde hebt??
NW: Je moet proberen elkaar aan het lachen te maken, elkaar de ruimte te geven wanneer je het nodig hebt en begrijpen wat elkaar aan het tikken is.