Dion Horstmans is een reus in de kunstwereld - zowel in fysieke zin als door zijn krachtige kunstwerken, die alles sierde van designerpads tot Sculptures by the Sea en 85 meter van Collins Square in Melbourne..
De in Sydney gevestigde kunstenaar en beeldhouwer is echter nog lang niet aan het vertragen. Als hij niet opgesloten zat in zijn pakhuis in Marrickville en zijn unieke ideeën zes dagen per week tot leven bracht, zou hij vanzelf dood zijn. "Dat is alles wat ik weet, dat is alles wat ik wil. Ik ga stront maken tot de dag dat ik dood ben. '
Deze bekentenis legt de voorrang voor niet alleen het type man dat Horstmans is, maar ook hoe zijn passie - die hij zijn 'meesteres' noemt - aan zowat alles in het leven voorafgaat.
Horstmans komt van de school van harde klappen en bracht de vormende jaren van zijn jeugd door met zijn tante en oom op de kleine Cook-eilanden tussen Nieuw-Zeeland en Tahiti. Zijn moeder was een alleenstaande ouder die hem op jonge leeftijd had en zijn stiefvader was beledigend en verliet de familie al vroeg. Deze plaats die Horstmans beschrijft als "niet veilig en niet warm" was geen omgeving voor een kind, laat staan een plek om een leven vol creativiteit te bevorderen. Op de een of andere manier slaagde hij er echter nog steeds in om het te doen. "Ik stotterde enorm, ik was een beetje bang en op zoek naar liefde. Omdat ik stotterde en niet veel praatte, zat ik in mijn kamer om dingen te maken of te tekenen. Ik zou architectonische huizen en speelhuizen maken voor kleine soldaten. '
"Ik wilde gewoon kunst maken. Het was minder een carrièrekeuze, meer een levenskeuze. '
Opgroeien op het eiland was Horstmans een gemakkelijk afgeleid jochie dat veel school oversloeg. In plaats daarvan bracht hij zijn dagen door met het dartelen van de idyllische kusten in een korte broek, het achtervolgen van kippen en varkens, het speervissen, het beklimmen van kokospalmen en het bouwen van boten. Dit onheil zou doorgaan in zijn tienerjaren terwijl hij als een autowasserette werkte en door de handschoenenkastjes van de klanten snuffelde voor extra wisselgeld. Tegelijkertijd werkte hij ook als tuinman voor zijn buurman, waar hij door haar prullenbakken zou slingeren om lege flessen voor de plaatselijke flessenwinkel te halen. "Ik zou naar de achterkant van de winkel rennen en dezelfde flessen nemen als ik die zojuist had gegeven," lacht Horstmans. 'Hij zou me nog een flesje 4c geven dat ik aan lolly's heb uitgegeven.'
Zelfs leuren ijs ontsnapte niet aan de achterdeur operaties, met Horstmas volgens het vertrouwde 'één ijsje voor de kassa, één ijsje voor de zak'-principe (er was ook een speciale regel dat als mooie meisjes binnenliepen, ze krijg gratis ijs, als ze vriendjes hadden zou hij ze dubbel laten betalen en de helft van het geld nemen). Hustling, het lijkt erop dat hij in zijn bloed zat. Voor Horstmans was het echter iets meer primordiaal. Het ging gewoon om overleven. "Ik was een jonge jongen. We waren vuilarm. Als je eenmaal bent blootgesteld aan iets, wil je het ", zegt hij.
Bovenop het dak van zijn Bondi-appartement in de schaduw van een enorme vijgenboom van Moreton Bay zat Horstmans ver van zijn ruigere dagen. Zijn passie volgen en zich geen zorgen maken over waar hij terecht is gekomen, heeft blijkbaar geholpen zijn naam te verzinnen en op zijn beurt de vraag naar zijn werk in het hele land..
Dus wat is het geheim van succesvolle kunst? "Er is geen geheim. Het is gewoon balans. Het is de sleutel tot alles voor mij. Design gaat over balans. Als er geen balans is in het stuk, of het nu een stoel of een auto is, zal het niet gebruiksvriendelijk zijn. "
Kunstmatig gezien, gelooft Horstmans dat het helemaal een ander ding is en het is allemaal subjectief in dat opzicht. Inspiratie is meestal een brouwsel van levenservaringen en de wortel daarvan vormt voor Horstmans de kenmerkende look van al zijn meest gewilde creaties tot nu toe: de primitieve kunsten die samenwerken met geometrische vormen en patronen. Opgroeiend in Nieuw-Zeeland hadden de scholen waar Horstmans deelnam veel mara's (tribale ontmoetingshuizen van Māori-gemeenschappen) die waren versierd met patronen en draaibewerkingen afgewerkt in diamanten en driehoeken die in rood, zwart en wit waren gezet. Alles was geometrisch en zeer repetitief ongeacht of het op de kleding van mensen was, het Afrikaanse kralenwerk of het New Guinea aardewerk..
Vandaag neemt Horstmans wat hij het beste weet en spelen met die vormen door middel van metalen rek, verkorting, afvlakking en rek. De schoonheid schuilt in het organische detail en Horstmans lijkt hier vooral trots op te zijn. "Ik gebruik geen computer. Ik begin gewoon en doe het allemaal met de hand in één keer - meneer Low-tech. '
Hij leerde de manier van oud worden door simpelweg te doen wat hij zocht en dat ging gepaard met veel tekenen met de hand. Toen hij overstapte van het bouwen van rekwisieten voor films met grote budgetten zoals Mad Max en het leven van een carrière-artiest op zich nam, dacht hij er niet eens aan om het voor de kost te doen. Zoals hij uitlegt, deed hij het omdat hij "gewoon kunst wilde maken. [Het was] minder een carrièrekeuze, meer een levenskeuze. "
"Dokters vertelden me dat ik niet meer zou lopen. En ik dacht 'Oké, cool'. Dank daarvoor."'
Hij zou ook spoedig uit de eerste hand ervaren hoe moeilijk dit gekozen pad van hem zou zijn. "Een maatje van mij verliet film en ging naar een artiest en ik zei:" Fuck this, als hij het kan, kan ik dat ook. "Dus ik ging gewoon weg en ging nooit meer terug," geeft hij toe. "Het was in het begin moeilijk vanwege de overgang van een constant inkomen naar bijna niets. Ik ging door met rekwisieten voor Harley Davidson aan Wonder White commercials - het deed er niet toe. "
Hoe dan ook, het lijkt erop dat jarenlange bouw van een dikke huid ervoor heeft gezorgd dat Horstmans deze rollende uitdagingen zonder enige aarzeling kan aangaan. Waar anderen hetzelfde pad proberen te volgen en snel terugkeren naar het comfort van het burgerleven met het minste teken van problemen, is kunst nog steeds alles waar hij ooit in geloofde en het was nooit een zaak van als hij het zou halen.
Waar is het bewijs? Er zit ongeveer 106 kg spierkracht en een 6 "6" frame achter. Horstmans is een nogal gedrongen man en het beeldhouwen van zijn lichaam heeft absoluut niets te maken met het beeldhouwen van kunst. "Ik viel uit een hoogbouw tijdens het schoonmaken van ramen. Ik viel 15 meter, landde op mijn kont, brak mijn bekken, voor- en achterkant beide kanten, sloeg mijn elleboog. Mijn L1-L5 sloeg kapot, longbreuk, gescheurde nier, milt; Ik ben behoorlijk verknald. '
"Dokters vertelden me dat ik niet meer zou lopen. En ik dacht 'Oké, cool'. Dank daarvoor."'
Horstmans ging vier en een halve maand doorbrengen in het ziekenhuis op zijn rug voordat hij gedurende drie maanden op een lichaamsbeugel stapte en vervolgens op krukken en een wandelstok. De hersteltijd om weer zonder hulp te lopen duurde ongeveer een jaar. Die hele tijd dat hij zonder het gebruik van zijn benen in het ziekenhuis lag, werd besteed aan tekenen met zijn handen. Hij blijft trainen tot op de dag van vandaag om te voorkomen dat zijn lichaam verzwakt en terugkeert van die verwondingen.
Het is alleen dan passend dat voor een man die met weinig is begonnen en alles heeft gedaan, er wat wijs advies zou zijn voor de beginnende artiesten die er zijn. Wat heeft hij te zeggen tegen de volgende generatie creatieven?
"Doe het gewoon. Niet neuken rond. Niemand zal je een handje toesteken. Geloof in je eigen kunnen en heb ook iets buiten je kunst om te doen. Kook iets anders dat tastbaar is. Zo creatief zijn, het is de hele tijd in het onbekende. "
Uiteindelijk lijkt de schoonheid ervan volgehouden en zalige genotzucht te zijn. Zoals Horstmans uitlegt, maakt hij kunst voor hem. Hij mag doen wat hij wil, negen uur per dag, zes dagen per week en hij maakt niet iets dat iemand anders hem zegt te doen. "Het is:" Ik vind het leuk wat je doet. Mag ik een stuk? '
Fotografie exclusief voor D'Marge geproduceerd door Peter Van Alphen - Geen reproductie zonder toestemming.