Niet veel mensen zouden van David Caon gehoord hebben. Dat komt omdat hij de meeste van zijn vormende jaren in Europa doorbracht met het weghalen van de fijne kunst van het ontwerpen onder enkele van 's werelds grootste ontwerpers.
Na het behalen van een felbegeerde rol naast Marc Newson, een van de meest getalenteerde en invloedrijke ontwerpers van deze generatie, stond Caon al snel op voor grote namenprojecten voor spelers als Qantas, Dom Perignon en Nike.
Tegenwoordig is Caon niet zo dol op schoonheid voor dagelijks gebruik, maar hij kan premium cabines vinden voor grote luchtvaartmaatschappijen en de straten verkennen in zijn onberispelijke 1972 Alfa Romeo GTV2000.
We gingen zitten met de Man About Town van deze week om te praten over creatieve krachten, ontwerpen voor de ruimte en een succesvolle carrière opbouwen vanuit nieuwsgierigheid.
MH: Italianen kunnen vreemd zijn aan hun esthetiek. Is design altijd in je bloed geweest?
DC: Ik kom uit een gezin dat nauw betrokken is bij de restaurantindustrie; mijn vader was een restauranteur in Adelaide en hij had vijf of zes plaatsen, [en] ik ben opgegroeid in die restaurants. Mijn grootvader was timmerman en leerde me vanaf jonge leeftijd houtwerk. Hij werkte ook als een wolverver. Dus de meeste van mijn vrije tijd werd besteed aan het doen van dingen met mijn handen en het maken van dingen. Het was heel creatief.
MH: Was jij het tekentype van een kind op school??
DC: Ik had altijd een potlood en papier voor me liggen. Ik ben opgegroeid met het tekenen van Italiaanse auto's, met name de Lamborghini Countach. Ik heb nog steeds een paar schetsen. Ik probeerde economie aan de universiteit te studeren, maar ik faalde jammerlijk. Het enige wat ik heb doorstaan was Japans, omdat ik van het land hou en er altijd een sterke interesse in heb gehad.
"Ik ben op tweeëntwintig-jarige leeftijd naar Italië verhuisd zonder baan en geen accommodatie en ben teruggekomen met het begin van een carrière."
MH: Je aanvankelijke doel was een autodesigner te zijn, wat je ertoe aanzet om je reikwijdte van het ontwerp te verbreden naar andere gebieden?
DC: Ik werd toegelaten tot Conventry in het Verenigd Koninkrijk om mijn Masters of Automotive Design te doen, maar voordat ik begon, reisde ik naar Italië. Die twee maanden waren zo leuk dat tegen de tijd dat ik in Coventry was, ik niet meer in de kopruimte was.
Marc Newson (met wie ik later werkte) had zojuist een conceptauto voor Ford gemaakt en het deed me denken dat ik niet iets gespecialiseerd hoefde te doen om op een dag op mijn gewenste gebied te werken. Ik dacht: misschien moet ik breder zijn. Ik wilde niet dat mijn passie afnam.
MH: Je hebt voor een aantal grote merken in je carrière gewerkt. Hoe werkt je creatieve proces??
DC: Mijn creatieve proces begint met tijd doorbrengen met leren over de klant en wat ze willen. Dan kom ik erachter wat mij opwindt en trek ik mijn referenties samen. Je moet veel moeite doen, het is hard werken. Het succes is te danken aan ideeën en vervolgens de juiste methodologie toe te passen om die ideeën tot wasdom te brengen. Je moet beginnen met een goed idee.
Ik heb altijd een mentale checklist van wat ik met elk project wil bereiken. Ik gebruik niet graag term 'benchmark', maar er zijn altijd dingen die ik wil doen om te zorgen dat het product of project succesvol is of oproept.
Kwaliteit is in alles super belangrijk. Het gaat niet alleen om de kwaliteit van het product of project, maar ook om de kwaliteit van het idee en het denkproces. Je leert dat van je mentors en mensen met wie je werkt, zij uiteindelijk je proces vormen.
MH: Zijn grote projecten zoals het Qantas A380-cabineontwerp spannender dan de kleinere?
DC: Het was ongelooflijk om lid te zijn van Marc's team, maar het was een erg lang proces. Het ontwerp duurde vijf jaar en het was enorm gedetailleerd. Dergelijke grotere projecten zijn geweldig omdat de omvang ervan enorm is, maar aan de andere kant met een kleiner, meer geconcentreerd project, krijg je sneller een oplossing en zie je sneller resultaten.
MH: Wat zou je zeggen is je meest memorabele project?
DC: Mijn meest memorabele projecten waren de A380, vanwege de enorme schaal en hoe belangrijk het was. Het recente meubelproject dat we met Living Edge ontwikkelen, is echter ook van plan om echt gedenkwaardig te worden.
We werken eraan commerciële klanten de mogelijkheid te geven om twee verschillende omgevingen te creëren; afgesloten ruimtes zonder muren te hoeven bouwen. Het is gebaseerd op het werk dat ik deed met lucht- en ruimtevaart. Het is puur zelf geïnitieerd en we hebben nog nooit zoiets gedaan. Het heeft ruimte om te groeien. Ik denk dat het van cruciaal belang is om dingen in dit land te fabriceren.
MH: Als je iets in deze wereld zou kunnen ontwerpen, wat zou het dan zijn?
DC: Een omgeving zonder zwaartekracht zou ongelooflijk zijn. Ik wil graag wat concepten voor toekomstig transport doen. Dat is een groot gebied waar ik denk dat we dingen kunnen verbeteren. Door de lucht of over land.
MH: Welk advies heb je voor de jonge ontwerpers die er zijn?
DC: Mijn advies voor jonge jongens is om daar weg te gaan en te beginnen. Of het nu via educatie of bijstaan is. Je kunt een stage doen in een ontwerpstudio of op reis gaan - wat ik denk dat van cruciaal belang is.
We leven in een uithoek van de wereld, maar veel van mijn werk wordt beïnvloed door overzees; Italië, Frankrijk en Japan. Je moet ook zelfstandig je eigen proces doorlopen, dingen ontwerpen en tentoonstellen.
MH: Was het volgen van dat pad je grootste risico?
DC: Absoluut naar het buitenland verhuizen nadat ik zonder een plan ben afgestudeerd. Alleen de wens om iets te doen en te zien waar het mij naar toe bracht. Ik ben op tweeëntwintig-jarige leeftijd naar Italië verhuisd zonder baan en geen accommodatie en kwam terug met het begin van een carrière.
MH: Was het een uitdaging om samen te werken met een van 's werelds toonaangevende ontwerpers, Marc Newson?
DC: Mijn eerste week werd doorgebracht zonder veel slaap. Ik was vrij onervaren en besefte het niveau waarop ik was gestapt. U voelt de verantwoordelijkheid om de kwaliteit van het werk van de ontwerper te behouden. Vanaf dat moment is het ontmoedigend, maar als je eenmaal in het ritme van de studio bent, wordt het gemakkelijker.
MH: Ik weet zeker dat veel ontwerpers daar graag zouden willen weten, hoe scoort iemand een baan bij Marc Newson?
DC: Die baan krijgen, kwam neer op de juiste plaats op het juiste moment. Maar de studio van Marc is niet enorm, dus voor mij was het een kwestie van Marc ontmoeten, hem leren kennen en hem laten weten dat ik beschikbaar was. Toen ging het om mijn portfolio en training. Hij is een van mijn favoriete ontwerpers, dus het was een enorm moment.
MH: Je hebt een lange passie voor het tekenen van auto's. Wat is je favoriete?
DC: Ik heb een klassieke Italiaanse sportwagen, een Alfa Romeo GTV2000 uit 1972. Ze noemden ze vroeger baby Ferraris. Mijn favoriete auto is echter de Ferrari 250 SWB. Het ziet er bijna uit als een muscle-car, het is prachtig.
MH: Is uw persoonlijke stijl een weerspiegeling van uw onberispelijke werk??
DC: Mijn stijl is vrij eenvoudig, minimaal en relaxed. Ik meng graag elementen van Japanse streetwear met klassieke Italiaanse stijl. Ik hou niet van merken of logo's, maar ik ben dol op Comme Des Garcons, Sunspel, Common Projects sneakers en Jac + Jack. Ik hou ook van Patrick Johnson. Hij is een goede vriend van mij.
MH: Wat is het beste zakelijke advies dat u ooit hebt ontvangen??
DC: Mijn vader vertelde me jaren geleden het 'Keep it simple, domme' principe. Het is goed advies in zaken en in ontwerp, anders verlies je puurheid. Het kan worden toegepast in de manier waarop u uw werk benadert en hoe u uw bedrijf uitvoert.
MH: En als je geen ontwerper was, zou je ...
DC: Als ik niet ging ontwerpen, zou ik naar de gastvrijheid zijn gegaan zoals mijn vader of auto's. Ja, het is heel Italiaans.