"Heb je gekeken naar naakte grootsheid waar niets anders is om naar te staren?" Vraagt Robert Service, "... heb je de visieversie geveegd met de groene stroom die er doorheen scheerde, de uitgestrektheid zocht naar iets dat je verloren hebt?
Heb je je ziel tot stilte gebracht? Ga dan in godsnaam en doe het; Hoor de uitdaging, leer de les, betaal de kosten. "
Het gedicht waaruit deze regels worden getrokken, wordt 'De roep van het wild' genoemd. Als je een tenttatoeage overweegt, is onze schatting dat je het hebt gehoord. Wanneer deze donkere, vochtige en vuile vier muren en het dak zich om je heen sluiten, en grijze bestrating plaatsmaakt voor grijs staal en glas, heb je jezelf koorts betrapt, en de enige remedie is het wild.
Alle buitenaardse mensen weten dat de uitgestrektheid van bos, oceaan, woestijn, vlakte of lucht een schroef in onze hoofden losmaakt die de neiging heeft om strakker en strakker te worden. Het raken van het stoffige pad herinnert ons aan onze plaats in dit universum, onze nietigheid, en toch onze kracht om te overleven en te overleven.
En wanneer je het huis verlaat en de zachte dennennaalden van de grond je bed maakt, heb je ongetwijfeld een tent om je heen nodig om te wennen aan nat en koud. Op het parcours is je tent je beste vriend. In extreme gevallen kan dit het verschil betekenen tussen leven en dood. Zorg dat je een tatt-tatoeage hebt en wanneer de roep van het wild zacht wordt, draag je het nog steeds met je mee. Altijd.
