Als je Kevin Spacey dubbel gezien een bureau hebt zien slaan in zijn veelgeprezen rol als Frank Underwood in House of Cards, heb je misschien al gemerkt dat slechte smaak voor al zijn dubieuze kwaliteiten zeker niet een van hen was. Op maat gemaakte pakken, ongerepte overhemden en een oog voor accessorising zonder gaucheachtig te lijken, waren kleermakerstactieken die werden gebruikt om je tot een, zij het vals, gevoel van veiligheid te brengen. Om eerlijk te zijn, de man maakt een lust tot macht ten koste van alles er goed uitzien.
Het is een schande hetzelfde kan niet gezegd worden over onze eigen mannelijke politici. In plaats daarvan krijgen we budgie-smokkelaars, Lycra en baggy trainingspak-broek op een ochtendmachtswandeling.
Voor een optreden dat een leven in de openbaarheid garandeert en onmiskenbaar de nadruk legt op beeld, vallen onze nationale vertegenwoordigers regelmatig plat als het gaat om de stijlbelangen. Pakken zijn vaak niet passend (ahem, Bill Shorten), verzorging is verwaarloosbaar (kom op, je moet weten dat het haarproduct en vochtinbrengende crème NIET de vijand is) en de enige accessorising die een van hen lijkt te weten hoe te doe is om een helm te doneren bij het bezoeken van een bouwplaats.
Een deel van het probleem zou kunnen liggen in de tegenstrijdige aard van het politieke beeld - de noodzaak om succesvol te lijken en verzekerd te zijn van het vechten tegen de even belangrijke behoefte om als relateerbaar te worden beschouwd, waardoor een verwarrend wirwar van esthetische gevoeligheden ontstaat.
Let wel, dit leek geen probleem te zijn voor de politieke giganten van weleer, zoals Paul Keating, wiens retoriekvaardigheden tijdens het debat en economische schittering alleen werden overschaduwd door de snit van zijn Italiaanse pakken; of Malcolm Fraser, wiens visie voor een multicultureel Australië net zo inspirerend was als zijn voorliefde voor subtiel patroon en pochets; en laten we het feit niet vermelden dat, voor zijn vroegtijdige verdwijning, Harold Holt in 1953, en in 1954 werd uitgeroepen tot een van de zes best geklede mannen van Australië.
Dus wat zijn onze huidige vertegenwoordigers zo verkeerd krijgen?
Om eerlijk te zijn, het is niet zo erg verkeerd als het ongeïnspireerd is (hoewel Greg Hunt's voorliefde voor het dragen van botsende patronen en Casio horloges bij pakken even logisch is als zijn standpunt over klimaatverandering). Heel erg zoals hun ambivalente benadering van beleid, zijn onze politieke leiders terughoudend geworden om risico's te nemen als het gaat om kleermakersuitdrukking.
Sommigen hebben het het 'presidentiële effect' genoemd, waarbij politici schijnbaar hun stijlkenmerken uit de zorgvuldig onopmerkelijke kledingstijl van de Amerikaanse president Barrack Obama putten.
Het is een back-to-basics, minimalistische benadering van de powerdressing - enkele kleur stropdas (meestal blauw), marineblauw pak en het alomtegenwoordige witte shirt. Het is een selectie die ook gekscherend bekendstaat als de 'zuiverheidskleuren', die worden gebruikt om eigenschappen aan te duiden zoals betrouwbaarheid en stabiliteit - een subtiele aanwijzing dat situaties precies het tegenovergestelde kunnen zijn.
Dan is er de (niet zo) kleine kwestie van afstemming en pasvorm. Oppositieleider Bill Shorten is een seriemoordenaar als het gaat om het dragen van jassen die te groot zijn over de schouders of te vol in het lichaam, waardoor hij lijkt op iemand die net zijn favoriete ooms heeft geleend. Dat is goed als je 16 * bent, maar niet als je leider bent van de oppositie.
Het kan ook zijn dat een interesse in mode of stijl waarschijnlijk niet hoog op de prioriteitenlijst staat voor iemand die zijn leven heeft gewijd aan openbare dienstverlening op nationaal niveau.
Maar in een tijd waarin een afbeelding niet alleen duizend woorden spreekt en de perfecte foto op evengoed nevenschade kan worden, is het naïef om te denken dat aandacht schenken aan de presentatie niet iets is om je zorgen over te maken (Albo, ik kijk bij je.)
Terugblikkend, toen Julia Gillard haar profetische aankondiging deed dat mannen in blauwe banden het land zouden regeren, zou je kunnen zeggen dat ze niet alleen de onevenredige geslachtsrepresentaties in parlementen aangaf - ze voorspelde ook de dood van individualiteit. Onder de mannen, tenminste. Dat Julie Bishop een gemene Chanel-broche kan rocken.
* dit is niet oké, zelfs als je 16 bent.