Paranoten worden door knaagdieren naar je toe gebracht / Zuid-Amerika

Walnoten worden gekweekt in boomgaarden en er kunnen pinda's worden geplant, maar er is een bos nodig om een paranoot te rooien.

Hoewel de sikkelvormige, romige zaden hun weg hebben gevonden naar de harten en monden van mensen over de hele wereld, komen ze uit een winterharde ronde zaadpod die alleen te vinden is in de boomtoppen van de Amazone. De wereldwijde Braziliaanse notenindustrie is gebaseerd op een delicate vergelijking van bijen, bomen, regenval en een bijzonder toothy knaagdier.

Verspreid over de laaglanden van de Amazone, groeit de paranotenboom in afgelegen delen van het regenwoud in Bolivia, Brazilië en Peru. Torenhoog boven andere flora op een formidabele hoogte van 150 tot 200 voet, kunnen ze honderden jaren leven. Maar voor degenen die niet bekend zijn met het bos, is hun voortbestaan als soort verwarrend. Ze dragen alleen vrucht in bijna ongerept, ongestoord bos - en als ze dat doen, zitten hun zaden in de val, ingesloten in de Ouriço, een bolvormige, kokosnootachtige schaal zo sterk dat deze de kracht van een kapmes vereist om open te breken. Zaadverspreiding lijkt onmogelijk.

Wanneer een Ouriço valt, het valt snel. Met een snelheid van bijna 50 mijl per uur schieten de raketten van vijf pond naar de grond, waarbij ze met zoveel kracht slaan dat ze zich een beetje in de grond nestelen. Brazil-nut-verzamelaars houden hier rekening mee. Ze dragen brede, houten hoeden en blijven thuis op winderige dagen, zoals een slag naar het hoofd van een ourico bijna altijd dodelijk is.

Terwijl de mens al lang genoeg paranoten heeft geoogst, heeft een zoogdier de zaadpod sans veel langer kapot gebraakt. Een enorm, eekhoorn-achtig gravende knaagdier met kraaloogjes en ongelooflijk scherpe tanden, de ijverige agouti is het geheime wapen van de notendop als het gaat om zaadverspreiding. Het reageert op het geluid van vallende wezens en knaagt de schaal open met zijn indrukwekkende snijtanden. Maar de agouti eten gewoonlijk niet alle zaden tegelijk - het neemt wat weg van de boom en begraaft ze voor later. Onvermijdelijk zullen sommige van de begraven Paranoten worden vergeten, plaats maken voor nieuwe bomen. In zijn boek uit 1948, noten, F.N. Howes schrijft: "Het is dus dat deze kleine dieren van dienst zijn bij het verspreiden en verspreiden van een van de grootste en nuttigste bomen van het bos."

Maar de agouti is niet het enige schepsel dat de overleving van de paranotenboom verzekert. Om vrucht te dragen, hebben de bloemen van de boom bestuiving van de orchidee-bij nodig - een van de weinige bijen met een tong die lang genoeg is om uit te rekken in de lange, gedekte bloemen van de boom. Deze bijen vereisen echter een geur van een bepaalde Amazone orchidee om partners aan te trekken. Als de orchidee verdwijnt, zal de bijen, evenals de zaden, samen met een groot aantal wilde dieren die afhankelijk zijn van de paranoten, waarschijnlijk verdwijnen.

Het is te wijten aan dit ingewikkelde ecosysteem dat paranoten gewoon niet kunnen worden gescheiden van de Amazone. Niemand is in staat geweest om de bomen op commerciële schaal te laten groeien, afgezien van enkele plantages in Brazilië, volgens de Oxford Companion to Food and Drink. Dit heeft soms een bescherming tegen de dreigende ontbossing gevormd. Zolang de vraag naar paranoten sterk blijft, worden degenen in het bedrijf gestimuleerd om delen van het bos onaangetast te houden.

Natuurbeschermers hebben hier gebruik van gemaakt en beweren dat ondersteuning van de industrie een manier kan zijn om de ontbossing te vertragen. De Amazon Conservation Association begon zelfs met het gebruik van de slogan: "Red de Amazone, eet een Paranoot!" Maar sommige onderzoekers vroegen zich af of er een vangst was: het oogsten van te veel paranoten kan de agouti maken, in afwachting van minder zaden, vroeg in de bende . Volgens een studie uit 2010 leidt verminderde beschikbaarheid van zaad als gevolg van overbezinking of weerspatronen ertoe dat de agouti meer paranoten eet en minder sterft.

Dit was met name relevant in 2017. Door de droogte-omstandigheden daalden de vruchten eerder, waardoor agouti en mensen krap tekorten leden. De prijzen stegen met meer dan 60%, waardoor grote muesli- en graanschuurbedrijven hun recepten veranderden om het zaad weg te laten. Maar de vraag bleef hoog, omdat mensen het zaad zochten voor zijn recentelijk benadrukte superfoodkwaliteiten.

Het lot van het zaad dicteert niet alleen de inhoud van toekomstige muesli, maar ook een groot aantal Amazonische levens. Volgens het World Wide Fund For Nature vullen de lege zaaddozen zich met regenwater en bieden ze broedplaatsen voor waterjuffers, padden en zelfs een soort giftige kikker. En hoewel het nu tegen de wet is om een paranotenboom te kappen, bedreigt illegaal kappen en verbranden de zaden nog steeds, en de dieren die er van afhankelijk zijn..

Hoewel we de agouti te danken hebben aan het romige snackende zaadje dat we vandaag genieten, hebben mensen nu ook een rol te spelen bij het kraken van de Braziliaanse noteboomie op een duurzame manier.

Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.