Heb je ooit van de rand van een schip in het diepe blauw gekeken, wetende dat kilometers koud zout en enorme wezens die overblijven van een vorige eeuw tussen jou en de aardkorst liggen? Wij hebben.
En dat is een reden waarom we ons zo sterk identificeren met de diepzeeduikers van weleer.
Er is iets ongelooflijk suggestiefs aan de anonieme duikerhelm van het begin van de 20e eeuw. Eén verhaal gaat dat Salvador Dali in de jaren '30 een lezing gaf in New York, maar hij dacht dat hij een beetje ironisch spul aan zijn uitvoering zou toevoegen door het in een volledig op old-school lood en glazen duikpak af te leveren. Sommige vrienden hebben hem erin geholpen en alles op zijn plaats bevestigd. Dali beende weg en ging zitten.
Niemand kon natuurlijk iets horen. Toen hij begon te zwaaien met zijn armen en zijn helm sloeg, dachten de toeschouwers dat het nog een andere wending was in deze vreemde soiree. Uiteindelijk stortte hij in en hielpen aids om hem uit het pak te krijgen. Toen hij tevoorschijn kwam, was hij blauw en moest een arts worden geroepen om hem te reanimeren. Zijn vrienden hadden het pak volledig dichtgemaakt, maar er geen zuurstof aan toegevoegd.
Degenen die de helm van de duikhelm dragen, beschouwen de wereld door glazuur. Het zijn wachters; ze bewegen zich langzaam en nauwgezet, bestuderen alles dat op hun weg zwemt en laten elke rots kantelen.
