Miljoenen jaren geleden hebben onze biologische voorouders het water verlaten om de lucht in te ademen en over het land te lopen. Sommigen vinden dat dit een vergissing was.
Ze voelen zich meer thuis in het diepe blauw, zweeft loom, begeeft zich te midden van het zeewier en het koraal, en zelfs nog verder, waar het licht zwak wordt en de echte reuzen van deze wereld zwemmen.
Mensen die de tatoeage van een duiker dragen, gedijen bij het verkennen van het onontdekte. Ze herbergen een meedogenloze nieuwsgierigheid die hen altijd dieper en dieper drijft. Dit zijn de excentrieken, degenen die zich verloren voelen op het land.
Het verhaal gaat dat Salvador Dali, een mens die zeker tot deze categorie behoort, ooit een lezing heeft gegeven in een duikpak van de oude school. Het publiek kon niets horen van wat hij zei, en toen hij op zijn helm begon te bonzen en met zijn armen zwaaide, dachten ze dat het slechts een deel van zijn uitvoering was. Iemand besefte eindelijk dat degene die hem hielp met het pak het volledig verzegelde en nooit zuurstof aansloot. Dali viel flauw en moest worden gereanimeerd.
Als je deze lezing beschouwt als een mislukt moment van schittering, en niet pure domheid, dan ben je misschien gewoon een duiker onder landlopers. Val op met een duiker-tatoeage en bereid je voor op het diepe.
