Vincent Fantauzzo spreekt leven achter het doek en advies voor aspirant-kunstenaars

Vincent Fantauzzo had altijd iets om dozen te kappen, op de muren van het ouderlijk huis te tekenen en wat graffiti te gebruiken als hij een eigenzinnig jong was. Hij stopte ook met zijn veertienjarige school vanwege zijn dyslexie.

Voor de meeste jonge mannen betekende dit een leven van problemen aan de verkeerde kant van de nummers, maar Fantauzzo besloot de dingen anders te doen. Hij werd een van de meest gerenommeerde schilders van Australië, won een Archibald-prijs voor zijn werk en werd onderweg professor aan de universiteit.

D'Marge gaat zitten met het gezicht achter het doek om te kletsen over zijn advies voor aspirant-kunstenaars en zijn berg onbetaalde parkeerkaarten.

MH: Wat is jouw definitie van goede kunst?

VF: Mijn definitie van goede kunst is een stuk dat met volledige eerlijkheid door de kunstenaar is gemaakt. Ik denk dat dat altijd degene is die de beste connectie heeft met het publiek. Ook als een stuk een echte persoonlijke band met de kunstenaar heeft, zal het vaker wel dan niet een persoonlijke band met de juiste doelgroep vinden.

"Ik verliet de school vrij jong. Ik was pas net 14 toen ik wegging. Met mijn dyslexie was ik erg aan het worstelen en ik faalde alles, inclusief kunst. "

MH: Vertel ons over je vroege dagen. Was je altijd een creatief jochie op school? En wat dacht je familie toen je vertelde dat je een artiest wilde zijn??

VF: Van oudsher heb ik altijd interesse gehad om te tekenen. Mijn moeder was een groot schilder en ze kon zo mooi tekenen. Ze was geen praktiserend kunstenaar, maar ze moedigde ons altijd aan om ons uit te drukken en creatief te zijn.

Ons huis was een grote creatieve puinhoop, dozen kappen, tekenen op alles, te veel plezier en precies de juiste hoeveelheid creativiteit. De huizen van mijn familie werden altijd gehuurd en ik slaagde er vaak in om mijn creatieve handtekening achter de muren te laten ... letterlijk. Al vroeg begon ik te sluipen en een beetje graffiti en dingen te doen toen ik jong was, maar ik zal ervoor zorgen dat mijn kinderen zoiets niet zullen doen!

MH: En de schoolcijfers?

VF: Ik ben op vrij jonge leeftijd van school gegaan. Ik was pas net 14 toen ik wegging. Met mijn dyslexie was ik erg aan het worstelen en ik faalde alles, inclusief kunst.

Eerlijk gezegd werd ik veel creatiever toen ik van school ging. Mijn familie kon zien dat als ik geen artiest werd, ik mezelf waarschijnlijk in veel problemen zou brengen, dus ik denk dat het eigenlijk mijn familie was die me vertelde dat ik de artiest zou worden.

MH: Wat zijn enkele van de problemen die je in je carrière als kunstenaar bent tegengekomen??

VF: In de beginjaren vond ik het erg leuk om als kunstenaar te werken en kunst te maken, maar ik was nog nooit blootgesteld aan de academische kant van de kunstwereld. Dus toen kunst serieus werd in mijn leven en ik besloot naar de universiteit te gaan, was ik sinds mijn veertiende nog niet op school geweest. Dit betekende dat ik geen idee had en geen idee had hoe ik mezelf moest articuleren.

Ik had geen idee van de kunstgeschiedenis. Ik had geen idee van de grootheden. Ik was niet eens in een galerie geweest.

Ik denk dat veel mensen die in de kunstwereld opduiken echt dezelfde strijd moeten voeren. Zonder de artistieke geledingen is het een echte inspanning om op de een of andere manier in de kunstwereld te passen. Dat gezegd hebbende, vind ik net zo belangrijk als de geschiedenis van de kunst en de academici van kunst, het plezier en de passie van het maken van kunst is het meest waardevolle ingrediënt.

Eigenlijk is het een belangrijker ingrediënt.

MH: vertel ons over een van je meest trotse momenten in de baan.

VF: Ik voel me bevoorrecht en gelukkig en het is te moeilijk voor mij om mijn reis naar slechts één moment te beperken.

Het was een echte eyeopener voor mij toen ik in staat was om mezelf te ondersteunen en mijn ongelooflijke familie te ondersteunen door iets te doen waar ik echt hartstochtelijk over was. Dat was een echt moment van trots.

Uiteraard zijn winnende kunstprijzen ook bepalende momenten. Om 100% eerlijk te zijn, het is het winnen van de People's Choice prijzen die het meest voor mij betekenen. En wanneer de stukken die deze onderscheidingen winnen, schilderijen zijn van de mensen in mijn leven die ik het meest waardeer, dan is dat de echte definitie van de beste.

MH: Welk advies heb je voor aspirant-kunstenaars die willen bereiken wat je hebt??

VF: Het beste advies dat ik kan geven, is om dingen op jouw manier te doen. Wees dapper en creëer je eigen pad, je eigen lot en je eigen stem.

Er zijn zoveel richtingen waarin je wordt geduwd als je opkomt in de kunstwereld en het doet me denken aan een boks-analogie die mijn oude coach gebruikte. Hij zou zeggen: "Als je op zoek bent naar de knock-out, word je knock-out geslagen. Dus als je het gevecht van iemand anders probeert te verslaan, verlies je. Je moet je eigen vechtplan houden. "

Dus blijf creëren en blijf vechten.

MH: Waar komt de inspiratie voor je werk vandaan?? 

VF: De inspiratie voor mijn werk komt altijd van mijn vrienden en mijn familie. Voor mij zijn dit de mooiste dingen in de hele wereld.

MH: Kun je locaties in de wereld aanbevelen om dit soort inspiratie op te doen??

VF: Ik vind Melbourne zo mooi en zo inspirerend, maar als ik een stad buiten Melbourne zou moeten zeggen die me echt inspireert, dan is het New York. Ik voel een echte connectie daar. New York is een van de meest creatieve steden ter wereld en zodra ik daar aankom voel ik een opgefriste energie.

MH: Wat denk je dat de kunstscène van Australië moet groeien?? 

VF: Australië heeft een geweldige kunstscène en een behoorlijk ondersteunende scene. Maar op dezelfde manier dat de horecabranche enz. Verbonden is met het publiek, vind ik dat de kunstwereld moet blijven verbinden met een breder publiek.

Als je een kind in Australië zou vragen om een ​​beroemde chef-kok te noemen, zouden ze waarschijnlijk tien kunnen noemen. Maar als je hen vraagt ​​om een ​​artiest te noemen, hebben ze misschien moeite om er een te noemen. Dus ik geloof dat het tijd is om de kunstenaars bloot te stellen aan de massale bevolking om bekendheid te geven aan wat ongelooflijke artiesten die we al in Australië hebben.

MH: Waar heb je je eerste grote salaris uitgeeft??

VF: al mijn openstaande parkeerkaarten. Al mijn vele, vele parkeerkaarten.

MH: En als je geen artiest was, zou je ...

VF: Ik zou waarschijnlijk een keukenhand zijn bij de Old Footscray. Maar als ik mijn keuze had, had ik het liefst een film geregisseerd of snelle auto's gerend ... of een film geregisseerd EN snelle auto's gespeeld.