Christoph Waltz is een zeldzaam ras van heren, in een wereld van shirtloze one-hit wonderen en sociale media pauwen. "Ik beschouw 'dude' geen compliment," zegt Waltz, in zijn kenmerkende accent, de terugval van de val van de heer en de opkomst van de eikel-cultuur in de maatschappij van vandaag.
Door de jaren heen heeft Waltz een reputatie opgebouwd als de bekende go-to-guy voor Hollywood-schurken. Kijk echter verder dan de sluwe gevel van Tarantino en Bond en je staat voor een heel ander kaliber van de mens.
Ongegaand aangrijpend, moeiteloos tot nadenken stemmend, diep geavanceerd. En nog steeds een van de scherpste gereedschappen in de schuur.
Terwijl Waltz de leeftijd van zestig nadert - in de bloei van zijn carrière - hebben we met hem gezeten om horloges te kijken, de betekenis van stijl, het leven als een worstelende acteur en zijn advies voor jonge, nieuwkomers in het acteerspel.
"Ik denk dat een van de belangrijkste kwaliteiten van stijl discretie is."
Christoph Waltz is een man in beweging. Op een stevige winterdag in Genève, en net geland, haast hij zich naar de Mandarin Oriental voor zijn volgende verloving, maar niet voordat we hem konden vangen voor een face-to-face-sessie.
Waltz heeft vijfendertig jaar van zijn leven gegeven om zaken te doen. Het duurde echter tot 2009 voordat zijn talent in de hoofdrolspeler van Hollywood verscheen en de berekenend en meedogenloze kolonel Hans Landa speelde in Quentin Tarantino's niet-glorieuze bastaarden. Zijn optreden als 'The Jew Hunter' zag hem een Academy Award en een Cannes Best Actor Award scoren. Meest recent speelde hij nog een slechterik, ditmaal tegenover Daniel Craig in Spook.
De meesten zouden het dan vreemd vinden dat, gezien de zeldzame kans om één-op-één met Waltz te spreken, geen van zijn iconische filmrollen ter sprake kwam. Nou, dat is precies wat er is gebeurd faux journo met meer bar-banter-talent dan kwalificaties op zijn naam.
Toen de ambassadeur van IWC dit jaar in Genève naar SIHH keek, waren we benieuwd waarom Waltz deze luxe horlogemaker koos om mee samen te werken. Was het om de antagonistische rol opnieuw te vervullen en tegen de persoonlijke keuze van Timepiece in te gaan??
"Omdat ze me vroegen," lacht Waltz. De slechtste man in Hollywood kan toch grapjes maken.
"Ik ben niet zo dol op overdadige horloges. Ik hou van discreet vakmanschap. Het is dus niet dat IWC het eerste horlogebedrijf was dat mij benaderde. Het is een zeer traditioneel en ambachtelijk, helder ontwerp. Meesterlijke mechanica. En daar identificeer ik me mee. "
Wat meer verrassend is, is echter dat Waltz zelden een horloge droeg voordat hij samenwerkte met IWC. Hij geeft wel toe dat hij door deze onderneming meer waarde hechtte aan en meer horloges toonde, maar een echte beoefenaar van de oude school zal altijd onvermurwbaar blijven op zijn idealen.
"Je hebt geen horloge nodig tenzij je het horloge leuk vindt. Je hebt geen horloge nodig om de tijd te vertellen. Ik weet zeker dat als ik naar het raam stap, ik ergens een kerktoren vind die de tijd aangeeft. '
Dit is een perfect voorbeeld van hoe Waltz dol is op het ingetogen in alle aspecten van zijn leven. Hij is een doorgewinterde man die al lang genoeg in de buurt is om het verschil te weten tussen wat hij leuk vindt en wat hij nodig heeft.
"Ik heb er spijt van dat de heer verdwijnt. Ik betreur de promotie van de 'kerel'. Ik beschouw 'dude' geen compliment. '
Hem op stijl ondervragen, bevordert een soortgelijke bevestiging; zijn kijk op de stijl van de man in het bijzonder is zowel eindig als definitief.
"Mijn benadering van stijl is dat het geen stijl zou zijn als ik erover sprak. De rest is de mode-industrie. Ik ben niet in de mode-industrie. "
Dit klinkt misschien als een industrie die vecht tegen woorden van een vurige Duitser, maar voor Waltz schildert het eigenlijk een groter beeld van de hedendaagse mannelijke cultuur. Een samenleving waarvan hij denkt dat ze niet ridderlijk is.
"Ik heb er spijt van dat de heer verdwijnt. Ik betreur de promotie van de 'kerel'. Ik beschouw 'dude' geen compliment. '
Dat wil niet zeggen dat hij geen uitzonderingen maakt. Je kunt nog steeds een man zijn op zijn zeventiende, volgens Waltz.
Dus, was de jonge Chirstoph Waltz ooit zelf een 'gast', om zeventien? Het antwoord was snel.
"Nee! Ik was nooit een gozer. Ik was niet van 'dudeïsme'. Ik denk dat een van de belangrijkste kwaliteiten van stijl discretie is. "
Stabiele opvattingen zoals deze zijn zelden het resultaat van een dronken nachtelijk geklets in uw plaatselijke pub. We besloten om wat dieper te graven en te vragen hoe een jongere Christoph Waltz er echt uitzag en hoe de man door de jaren heen is veranderd.
Terwijl we op onze massieve vergadertafel zitten, waardoor het spel meer als een bedrijfsinterview voelt, kijkt Waltz naar zijn oppas en vervolgens naar het kladblok voor hem voordat hij de woorden uitspreekt die elke interviewer vreest.
"Moet ik aantekeningen maken? Stuur hem weg!"
Een stilte vult de kamer een volledige twee seconden en team Australië leek voor onbepaalde tijd op de zwarte lijst te staan. Maar dan, klinkende gelach. We zijn zojuist getuige geweest van waar dat stekelige Waltz-repertoire vandaan komt. Misschien was hij die dag in een goed humeur. Of misschien was het gewoon onze winnende Aussie-charme.
"Was ik anders [op 17]? Ik hoop het. Ik hoop dat ik dat was. '
Waltz geeft toe dat hij nooit de onruststoker op school was. Dat kon niet omdat hij naar een kostschool ging waar zijn vrijheid vaak beperkt was. Niet de beste zijn in studeren, maar genoeg doen om aan te scharrelen, werkte tijdens zijn vormingsjaren een feestje uit. Toen hij echter van school af kwam, was zijn verlangen om de buit te proeven nog steeds enigszins gedempt.
Waltz zegt niet dat hij een drugshoofd of een dronkaard is, maar hij heeft altijd een hekel aan luide muziek, dus vermeed hij de clubs. Hij vertelt ons dat het ook iets te maken kan hebben met zijn gehoor.
"Ik heb nooit de behoefte gevoeld om mezelf van iets te bevrijden. Ik was nooit onderdrukt en ik deed gewoon mijn spullen en volgde mijn interesse. Ik heb mijn vrijheid niet misbruikt. '
Dit soort vooruitzichten bereidde ongetwijfeld Waltz voor op de nieuwe roem die hem decennia later in Hollywood zou worden geschonken. Als zodanig heeft Hollywood-faam Christoph Waltz nooit gefaseerd, noch heeft het hem gek gedaan zoals veel andere actoren in de industrie.
Dit kan worden toegeschreven aan het feit dat Waltz voor de meerderheid van zijn carrière van vijfendertig jaar onder burgers liep. Beroemd zijn, later in zijn carrière, speelde rechtstreeks in zijn handen; in tegenstelling tot alles in het begin.
"Het gaf me voldoende gelegenheid om de andere kant te proeven," herinnert hij zich.
"Ik begrijp heel duidelijk, empirisch, dat het niet als vanzelfsprekend moet worden beschouwd. Het is een zeldzame uitzondering en die uitzondering is niet te wijten aan mijn buitengewone verdiensten. Het zijn omstandigheden, die je toeval of geluk zou kunnen noemen. Het is niet dat ik niet heb bijgedragen, maar het is nog steeds geluk, omdat ik vijfendertig jaar daarvoor heb bijgedragen, en het [roem] is niet gebeurd. "
"Maar dat is carrière. Er is leven voorbij carrière en dat maakt de strijd om terug te keren naar de strijd. Een waardig leven leiden en proberen carrière te maken. "
Gezien zijn lange opoffering voor het ruimtevaartuig, moet men zich niet laten misleiden door Wals als de worstelende acteur te benoemen, die uiteindelijk uiteindelijk groot is geworden. Voor hem is de strijd een onderdeel van het spel, dat de pers graag romantiseert.
"Als een jonge persoon, moet je een buitengewoon onafhankelijke manier van denken hebben om de 'Dickhead-factor' echt te vermijden."
Sommige van deze acteurs, die vandaag de dag in de lift zitten, gaan deze stap nederig aan. Ondertussen vallen anderen ten prooi aan een fenomeen dat de 'Dickhead-factor' wordt genoemd. Het is een veel voorkomend verschijnsel in de hedendaagse entertainmentindustrie, waarbij een entertainer meteen beroemd wordt en zich er als een domkopje over gedraagt.
We gooiden dit concept naar Waltz en vroegen hoe je de 'Dickhead-factor' kunt vermijden als je in de industrie binnendringt.
"Erg moeilijk. Als een jong persoon moet je een buitengewoon onafhankelijke mindset hebben om de 'Dickhead-factor' echt te vermijden. Jong zijn gaat over het volledig proberen van wat het is. Je moet dat uitproberen [en] dan de consequenties begrijpen die onvermijdelijk zijn. "
"Je bent een eikel is niet het probleem. Het probleem is wanneer je het einde hebt bereikt en zegt: 'Oeps. En nu?' Dat is wanneer het moeilijk begint te worden. "
Zijn laatste woorden van advies, voor degenen die de industrie betreden aan de rand van het 'dudeïsme', is allesomvattend. Zijn oplossing is om gewoon te zijn wie je wilt zijn zonder jezelf te serieus te nemen. Daar kunnen we van getuigen.
Op het einde van dit alles zou je denken dat Christoph Waltz alleen probeerde de moderne handhaver van ridderlijkheid te zijn. Een nieuw personage genaamd The Dickhead Hunter, misschien. Dit kan niet verder van de waarheid zijn.
Als hij ooit de heren was, zou hij het eigenlijk niet weten.
"Er zijn bepaalde dingen waar ik het mee eens ben. Het feit dat de tijd voortschrijdt en de wereld zich ontwikkelt, maar dat betekent niet dat de standaard moet dalen. In onze wereld doet het dat en daar heb ik heel veel bezwaar tegen. De standaard met de opties en mogelijkheden van vandaag zou gestegen moeten zijn. Maar dat gebeurde niet. "
"Kijk naar Amerika. Zijn ze allemaal gestoord? Ik heb daar een antwoord op. Ja, ik woon daar. "
Insanity kan invloedrijk en krachtig zijn in de snelle wereld van vandaag. Maar nu is Christoph Waltz tevreden dat hij de hedendaagse heer is tussen een stel eikels.
Luc Wiesman behandelde SIHH 2016 als een gast van Richemont Australia