De schedel is een van de meest elementaire symbolen die mensen vastbesloten zijn te herkennen. Mensen kunnen gezichten zien in zelfs kleine patronen met een vergelijkbaar ontwerp, zoals eenvoudige vormen in de natuur. De menselijke schedel is een vorm die niet alleen direct verbinding maakt met menselijke herkenning, maar ook een voorbeeld is van dood en vrede in één keer.
De schedel wordt vaak gezien als een symbool van sterfelijkheid onder de culturen van de wereld.
Die grote oogkassen staren met lege holtes mensen aan de fragiele aard van het leven. De schedel wordt in de literatuur gebruikt, inclusief het werk van Shakespeare en vele andere prominente auteurs en dichters. Het wordt gebruikt om thema's van dood, onvermijdelijkheid en de cyclus van het leven tot stand te brengen.
Religieuze kunst staat bekend om het gebruik van schedels als een symbool van eeuwigheid en ijdelheid. Het idee achter deze thema's is dat mensen zuiver moeten blijven om het verval geassocieerd met verdoemenis te voorkomen. Dat is een van de hoofdredenen dat skeletten altijd worden afgeschilderd in helse scènes van de onderwereld.
Een schedeltatoeage vertegenwoordigt het idee dat het leven tijdelijk en kostbaar is. Het kan uit vele inspiraties komen, maar het idee van sterfelijkheid staat centraal in al deze bronnen. In moderne voorstellingen is de schedel te zien in films, videogames en allerlei populaire cultuursegmenten.
