Hamlet en Edgar Allan Poe waren niet de enige mannen die de menselijke schedel beschouwden met een mengeling van verwondering, ontzag en angst voor wat achter het graf ligt.
Mensen over de hele wereld hebben de schedel geïmplementeerd in verschillende rituelen en esthetiek, een symbool van sterfelijkheid en de groteske schoonheid van onze eigen anatomie.
En hoewel er veel tattoo-stijlen en interpretaties van de schedel zijn, van gotische romantiek tot Hell's Angels-insignes, is het vaak de realistische schedelafbeelding die de meest dramatische noot treft.
Een uitgesproken en authentieke zwart-witte schedel onthult zijn drager als een apart ras, een man die in het gezicht van de sterfelijkheid kijkt met een kalm, bijna wetenschappelijk gebrek aan angst. En net zoals Keith Richards ooit zijn kenmerkende schedelring opmerkte met "daaronder zien we er allemaal onder uit", is de schedel-tatoeage een ondeugende herinnering aan rijk of arm, heilige of zondaar, we dragen allemaal dezelfde grijns.
