Het maken van een pittoresk tafereel of het vertellen van een lang verhaal is niet altijd iets dat op papier moet worden gezet. Het lichaam vertegenwoordigt een canvas voor getatoeëerde schittering en de achterkant markeert de grootste ezel voor het werk van een kunstenaar.
Dit gedefinieerde oppervlak vertegenwoordigt de cover van een roman in afwachting van een uniek ontwerp.
De schouderbladen kunnen worden gebruikt om een gevoel van innerlijke kracht weer te geven met gevederde vleugels of andere dergelijke sierlijke symboliek. De onderrug kan worden gebruikt als ondersteuningssysteem om het stuk hoog te houden en het visualisme op een gelijk speelveld te houden.
Het hele oppervlak van de achterkant helpt het leven tot leven te brengen met een verhaal dat op sterven ligt om aan de massa te worden verteld. Het kan ook een gevoel van verwondering creëren door een verzameling van verre relatieve creaties te gebruiken die samenkomen om een oogverblindend hemels inktwerk te vormen, smekend om een nieuwe betekenis omringd door kleurrijk woordspel.
Het kleine gevoel voor symboliek dat op zo'n groot doek kan worden aangebracht, zorgt ervoor dat deze tatoeages een betekenis dieper is dan een definitie. Ze kunnen gevoelens uiten via kleurrijke beelden of een subtiele blik werpen in het verleden van een lichaam dat betere tijden heeft gezien. De persoonlijke toetsfactor wordt een geanimeerde scène waarbij de regisseur zijn perfecte panorama vindt. =
De scène is voor jou om te creëren, dus voed het met je passies, diepe interesses en andere dingen die je vasthoudt en die je na aan het hart liggen.
